Dag 1 - 24 juni 2012

Ik heb vanochtend mijn laatste spulletjes ingepakt en mijn broodjes gesmeerd  om vervolgens met pappa en mamma en Ephraim en Aurora naar het station te vertrekken. Mijn tas woog op dat moment 20 kg..

Eenmaal in de trein besefte ik mij nog helemaal niet waar ik aan begonnen was. Dat ik de grens over ging zag ik wel  meteen aan de architectuur van de voorbij flitsende boerderijen. In Bad Bentheim stapte er een school klas schreeuwende brugklasser bij mij in de coupé, die er minstens 20 minuten over hebben gedaan om te gaan zitten en vervolgens op geluidsniveau 10 ‘doen, durven of de waarheid’ gingen spelen.  Maar wel goed voor mijn Duits.

In Hannover was het de bedoeling dat ik 23 minuten overstap tijd zou hebben, en dus genoeg tijd om rustig uit te zoeken naar wel spoor ik moest.  Mijn trein had echter 25 minuten vertraging, maar door puur toeval kwam ik op het goede spoort terecht en bleek mijn trein daar nog netjes op mij te wachten. In de ICE is het zo druk dat je je tas nauwelijks kwijt kan en er daarna al helemaal niet meer bij kan om iets uit te halen. Ik kon dus niet profiteren van het internet in de trein, maar dat maakte me eigenlijk niet uit omdat ik me wel vermaakte met het uitzicht op bergen i.p.v. het vlakke polderlandschap wat ik gewend ben.

Vanaf Baden-Baden  stapte ik over op een locale trein en werd het uitzicht nog mooier. Eerst berghellingen vol fruitbomen en druiven en vervolgens rotspartijen en om  de 200 m een tunnel. De trein maakte heel veel bochten waardoor je de locomotief elke keer kon zien rijden, dat ziet er leuk uit.

Eenmaal aangekomen in Donaueschingen leiden mijn kaart-lees-kunsten mij naar het driehoekje op de kaart  wat een camping zou moeten zijn. Ik tref daar echter niets dan een woonwijk aan. Aan een wat dikke goedgemutste Duitser vraag ik of ik verkeerd zit of dat de camping niet meer bestaat. Dat laatste  blijkt maar al te waar. Ondertussen blijk ik al zo’n 5 km van het centrum verwijderd te zijn en de vriendelijke Duitser bied mij aan om me even met de auto richting een hotel te brengen. Daar aangekomen in mijn vertrouwen in de vriendelijkheid van Duitser enorm gestegen, alleen weet de gast vrouw van het typisch Duitse hotel (een gelachkamer met dikker Duitsers  achter en pul bier) dat weer de grond in te stampen door eerst te zeggen dat ze geen kamer hebben en vervolgens, als ik wel er wanhopig kijk, mij er toch één  voor maar liefst 50 euro aan te bieden.  Nou ja dat moet dan maar en met de vriendelijkheid van de Duitser komt het ook vast goed, je moet ze ook niet allemaal over één kam scheren.

Daar zit ik dan nu op mijn hotel kamer en al met al vind ik het eigenlijk best grappig en een geslaagde eerste dag.