Dag 17 - 10 juli 2012

Vandaag ben ik eerst met de trein naar Leipheim gegaan en van daar ben ik eigenlijk weer een stuk terug gelopen. Dit omdat het hele stuk te ver was om te lopen maar er niet eerder een station was om uit te stappen.

Ik moest vandaag door een groot stuk bos, maar er stond een bord midden op de weg dat je niet verder mocht omdat het levens gevaarlijk was. Ik wilde toch graag naar de camping en dacht dat het wel mee zou vallen dus ben ik toch door gelopen. Het was wel echt een beetje eng. Het had schijnbaar erg hard gestormd. Overal lagen enorme takken op de weg, maar daar bleef het niet bij, zelf hele bomen warm gespleten en afgebroken. Ook waren er grote takken in andere bomen blijven hangen en deze bungelde, op het punt van vallen, boven het pad. Ik ben maar heel voorzichtig gaan lopen en heb de hele tijd naar boven gekeken. Ik dacht als er iets beweegt dan ren ik heel snel weg (voor zover mogelijk met mijn backpack..) Gelukkig ben ik heelhuids door het bos bij de camping gekomen.

Het is een grote camping met een meertje erbij. Ik heb heerlijk op een bankje in de schaduw mijn tekening van gister afgemaakt. Vervolgens ben ik in mijn bikini in de zon gaan liggen! Ik kwam er trouwens achter dat ik mijn slippers op de volgende camping heb laten liggen. Nu heb ik alleen nog mijn lompe bergschoenen, beetje jammer..

’s Avonds was ik aan het koken  toen het begon te regen. Ik vluchtte mijn tent in, maar en super  vriendelijke jongeman kwam aan mij vragen of ik bij hun in de tent wilde schuilen. ‘Hun’ bleek een groep van 17 mannen te zijn die vanuit Kroatië, waar ze vandaan kwamen,  naar Londen aan het fietsen was, naar de Olympische spelen. Twee van hen waren de vorige Olympische spelen ook naar Bejing gefietst via Rusland.

Het waren allemaal echt gave mensen, ze konden gelukkig ook goed Engels, dus we hebben de hele avond gepraat. Ze  hadden hele mooie foto’s van de Donau in Oostenrijk, dus ik verheug me al helemaal om daar te zijn! Er was ook een Franse man bij van in  de zestig die ze in Rusland tegen waren gekomen en die nu met hen mee fietste. Het was erg grappig, omdat hij natuurlijk geen woord Kroatisch kon en zij totaal geen Frans, maar zijn Engels was ook niet al te best. Hij was helemaal blij dat ik een beetje Frans kon en begon meteen hele verhalen tegen mij te vertellen die me voor een deel echt te snel gingen.. Maar hij was wel echt  vriendelijk.

Ze hadden het wel erg luxe, ze hadden namelijk iemand die met een busje mee reed met tafels en banken een kook spullen en tevens hadden ze iemand die elke avond voor hen kookte. Ze hadden die avond witte wijn gullas gegeten en vonden dat ik die ook echt moest proeven. Het was inderdaad erg lekker! Ze hadden ook een honingpot vol sterke drank aangelengd met honing, wat best lekker was, maar mij toch een beetje te alcoholisch, er zat iets van 55% in..